บทที่ 23 ปีนขึ้นไปบนเตียงของมิสเตอร์วิลเลียมส์

ประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา ทิ้งให้อเดลีนยืนนิ่งแข็งทื่ออยู่กับที่

“แล้วแต่คุณเลย” เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่แล่นขึ้นมาบนใบหน้า และความรู้สึกแปลกๆ ที่วูบไหวในอก

แต่ก่อนที่จะทันได้ระบุว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอคว้ามันขึ้นมาอย่างหัว...